Η συγγραφή, έκδοση και αρχική πορεία του έργου υπήρξε περίεργη, γεγονός που μου το κατέστησε εξαρχής ενδιαφέρον. Οι πρώτες κριτικές της εποχής δεν ήταν καλές, οι ήρωές του θεωρήθηκαν στην καλύτερη περίπτωση ανήθικοι και στη χειρότερη τέρατα και δεν έγινε εμπορική επιτυχία.

Η συγγραφέας έφτιαξε ανθρώπους ατελείς, που θέλουν πάση θυσία να ευτυχήσουν, ζώντας παράλληλα με τον τρόμο μιας μυστηριώδους ασθένειας που τους σκοτώνει σιγά σιγά και λίγα χρόνια αργότερα θα ταυτοποιούνταν ως φυματίωση. Δεν έχει ευαίσθητους ήρωες που αγαπούν ακούραστα και περιμένουν στα μπαλκόνια πύργων, αλλά βίαιους εκδικητικούς άνδρες, μέθυσους, ύπουλους υπηρέτες που πιστεύουν στη δική τους εκλεκτική σωτηρία και γυναίκες που κάνουν πράγματα αδιανόητα για την εποχή και το φύλο τους. Και βέβαια μία από τις δυνατότερες ιστορίες αγάπης, του Χήθκλιφ και της Κάθριν, χωρίς όμως να παρουσιάζει καμία ερωτική σκηνή μεταξύ τους! [...]

(από το σημείωμα του μεταφραστή)